مؤلف:حسین درگاهی

خلاصه کتاب:

همه انسانها در رابطه با امام زمان علیه السّلام عاطفه و درد مشترکی دارند که کم و بیش متوجّه آن نیستند. در این کتاب با لحنی سوخته از محبّت، با امام علیه السّلام به عنوان مخاطب درد دل می شود. که البته در ضمن آن دو هدف را به پیش می برد: اولا آگاه کردن افراد از درد فراق و ثانیا راه های اتصال با امام علیه السّلام.

مانند اینکه:

1- انسانها همیشه مسکین و یتیم و اسیر (محتاج) ایشان بوده اند در حالی که همیشه در منظر و مرآی امام علیه السّلام هستند و توجه به همین امر برای استکانت شان کفایت می کند.

2. ما در ظرف وجود و حضور ایشان هستیم، اگر چشم به راهشان بدوزیم (انتظار) و گوش به سکوت شان داشته باشیم، از معرفت و محبت امام علیه السلام سیراب خواهیم شد.

3. علّت دوری ما این است که به امامت ایشان عمل نمی کنیم یعنی ایشان را صاحب خود نمی دانیم و لذا خود را برای ایشان قرار نداده و به نیابت شان زندگی نمی کنیم.

4. ایشان حبیب الله هستند اگر ما هم ایشان را حبیب خود قرار دهیم فصل مشترکی با خدای متعال پیدا خواهیم کرد که همان راه اتصال خدای متعال با مومنین است.

و دیگر: توجه به حقیقت هر خیر، خصوصاً عبادات، توجه به نفَس (حقیقت حیات)، توجه در ایّام الله منسوب به ایشان (نیمه شعبان، شب قدر، روز و شب جمعه و تحویل سال) و مداومت به زیارت عاشورا و حدیث کساء از مواردی است که برای رفع این هجران، بیان شده است.

و نهایتاً این که شیطان، مترصّد است با عوامل غفلت زا، همچنان ما را از ایشان دور نگه دارد و راه خلاصی از این امر، اتّصال به شخص امام علیه السّلام است.