مولف: حسین درگاهی

خلاصه کتاب:

این کتاب برای بازشناسی و بازسازی اندکی از احکام نورانی از دست رفته ی اصول دین و روش شناسی نیل به معارف اصلی آن و اشاره ای به نتایج نکبت بار فرهنگ و عرفان حاصل از فقدان آن تدوین شده است:

عظیم ترین رخداد در خلقت تجلی خدای متعال به «نور عظمتش» برای خلق خود می باشد (صادر اول). لذا اهمّ وقایع در عالم تشریع امکان شناختن و یافتن خدای متعال و داشتن اوست.

علم در منطق کتاب و سنت هم به معنی حقیقت نورانی «صادر اول» است و هم به احکام نیل به آن حقیقت. آن حقیقت اصل هر خیر بوده لذا حضورش در مخلوقات از حضور خود آنان بيشتر است؛چرا که منظور خدای متعال از خلقت تحقّق آن است و در شریعت مقصد اقصای عبادت ،اوست.

آن حقیقت الاهیّه در دوره ی باطل، مجال جلوه جاودان ندارد و احکام نیل به آن هم در کوران وقایع بعد از رحلت رسول الله گم شد. اینگونه است که قرآن مجید و دین الاهی کارآیی خود را از دست می دهد.

از آثار انحراف از راه خدا، جریانی که خدا را همه چیز و همه چیز را خدا می داند که از لوازم عملی آن ادّعای خدایی عدّه ای و نیز عدم احتیاج به عبادت «الله» است. و دیگری جریانی که معرفت الله را محال می داند که لازمه ی عملی آن، بیهودگی عبادت حق تعالی است.

حذف امیرالمومنین و اوصیای معصومین ایشان از متن و پیکره ی دین الاهی که با غصب حکومت و فدک بعد از رحلت رسول اکرم آغاز شده بود با جریان ظاهرا معنوی عرفان و تصوّف کمال یافته و به تماميت رسید.

گم کردن امام معصوم، حذف شدن دیّان دین از دین است؛ لذاآن که جز به دامن ولیّ معصوم چنگ زده باشد در حسرت جامی سیراب از دست ساقی کوثر، تشنه مدام خواهد ماند.

انتهای کتاب به وصیت حضرت امام حسن عسکری علیه السّلام به عنوان یادآور سر خط هاى سلوك رحمانى در ولايت حضرت «حجت بن الحسن العسکری» صلوات الله علیهما و آلهما است.